„Być może za dużo w niej [muzyce] kuca, jak na twoje gusta” – zabawnie zaasekurował się Bartek ze Wstrętu. Bez obaw, nie czuć przesadnie tego kuca.
Cztery udane numery, dobra EP-ka. I nawet jeśli pojawia się myśl „gdzieś to słyszałem”, to zupełnie nie przeszkadza.
Słychać na „Trzech dniach” posthardcore, noise rock, może trochę tego „kuca”. No i dużo pasji. Cztery numery, które mogą się podobać (choć mnie chwilami nieco drażni zbyt rockowa druga gitara), a i dają nadzieję na przyszłość. Klikam „Following” na Bandcampie i czekam na to, co będzie dalej.
Tak w ogóle, to jest we Wstręcie coś bardzo polskiego – pewien klimat z lat 90., gdy zdarzało się, że niektóre kapele (świadomie czy nie) żeniły noise rock z nową falą. No i słyszę tu chwilami zapomniany Kotilof, co jest dla mnie niezwykle miłym skojarzeniem.