fot. Mirek Górski
Jak się okazuje, Jocelyn Packard to nie tylko piękna i tajemnicza kochanka szeryfa Trumana z „Twin Peaks”, ale i polski zespół post-rockowy, który w marcu tego roku wydał swój pierwszy materiał.
Słowo „post-rock” nie wywołuje dziś emocji. Stare tuzy kojarzone z tym gatunkiem – Mogwai czy Tortoise, by wymienić najsłynniejszych – zaczęły raczej przynudzać, a i wśród nowych zespołów, kojarzonych z tą szufladką, próżno szukać kapel, które nie pozwalałaby zasnąć. Wiadomo, zdarzają się wyjątki, ale termin „post-rock” mnie osobiście kojarzy się ze skamieliną.
„Jocelyn Packard” potrafiła utrzymać moją uwagę, choć zdarzają się na niej momenty i lepsze, i gorsze.
Podoba mi się gitarowe „cięcie” w „By Morning I Had Lost All Doubt”, podobają mi się zgrzyty i szukanie przestrzeni w niespełna piętnastominutowym „Hunting / Sacagawea / Les érables”, w którym Josie wychodzi poza ramy post-rocka, udając się w kierunku surowej psychodelii i drone rocka (cokolwiek to znaczy). Podobają się mi też niemal emowe fragmenty na płycie. Kilka mniej ciekawych zagrywek ginie na tle udanej całości.
Płyta brzmi faktycznie surowo; raczej jak demo niż „prawdziwy” album. Jeden uzna to za plus, inny za minus. Mnie to w ogólnym rozrachunku nie przeszkadza. Nie raz słyszałem materiał polskiego zespołu, który dorwał się do dobrego studia, i nagle okazało się, że jego płyta brzmi zbyt ładnie, niewystarczająco szorstko.
27 kwietnia Jocelyn Packard, wraz z Lonker See i Makemake, zagra w Katowicach. Podczas jej występu na pewno nie będę siedział przy barze.
Kategoria: dl, streaming, tańczenie o architekturze Tagged: jocelyn packard, post-rock
